Szaleństwo w miłości

Kiedy szaleństwo spojrzy Ci w oczy spójrz na ogród zielony,
 przepiękny zachwycający swoim urokiem wcielonym...
i cóż że nie patrzę ci prosto w oczy, gdyż czuje te spojrzenie na własnym ciele,
przerażonym pięknem twego serca,
bijącego pięknem swego blasku, jaśniejszym od blasku księżyca
gdyż światło lęk zabije, radość w miłości zakwitnie, by pokój mógł zagościć
spójrz w dal głęboką jak pustka po stracie twej osoby, nie każ mi patrzeć na to co nie osiągalne...
I gdy powróci znów radości przyjdzie czas, by zastanawiać się czy jutro to nie dziś
Pokochaj człowieka duszą przejrzystą,
Poczuj jak bije jego serce i marzy o tobie,
Zakryj swe złości otwórz się ku miłości,
Nie zwalaj z łóżka wielkiego,
 wręcz ciężkiego jak miłość która krąży wśród dwojga osób.
bo kiedy widzę to spojrzenie ogarnięte w nutkę rozkoszy pożądania,
 me serce nagle pobudza się do większego rytmu szaleństwa.

A gdybym tak chciał na żywo pobudzić twe zmysły,
by zapomniały o rzeczywistości i zaszalały w rytmie bicia mego serca i taktu mego ducha,
pozwól mi spełnić ten fakt,
ten sens by przerodziło się to w sens bycia,
na który czekam nieustannie,
 w poszukiwaniu światła i odbicia mego spojrzenia...
Traktuj ten fakt dosłownie, gdyż nie wiesz co może dać nam jutro...
Dla twej osoby lśniącej w ponurej rzeczywistości,
bądź  mym  natchnieniem, rozpalającym wnętrze mego ego...
Bym świat zrozumiał,
 by świat zrozumiał ten sens, ten czas.
Jesteś mą muzą rozjaśniającą me wnętrze przejrzyste,
Gdy patrzę na świat kiedy ty słodko śpisz,
czuje to coś a cała reszta to nic...
Ach te życie, czemuż ty takie wyboiste i kręte,
Pełne przeszkód i kładek nad dziurami…
Pełne starć i kolizji,
Pełne miłości zawiłej,
Lecz bardzo przejrzystej i wspaniałej…
Jak piła siłą, i pięknem miłości obleczona, łuska ciało delikatne,
W swym pięknie pochłonięte…
Da desperacja, w lesie poczęta, szalona rozpaczy…
Tak krąży dwoje bliskich sobie ludzi,
lecz spotkać się nie mogą bo dzieli ich cienka powłoka samotności.