„Kwiecie tęsknoty”

Jak kwiat daleki w tunelu iskrzący plącze się w swej urodzie zniewalającej.

Ucieka ku gwiazdom,

ucieka ku naturze

by połączyć się z nią na wieczny dziś czas.

 W śród istot złych żyje w czystości

by złączyć się z dobrem

na zawsze,

 i trwale,

już dziś.

Ku przestrogą cierpienia i bólu

Dąży do rozkoszy i namiętności

Niewiedza jest lepsza niż wszelaka wiedza o świecie.

Kiedy rozum śpi ciało i duch się budzi i zaczyna swe życie.

A gdy słońce zaczyna rozgrzewać powieki ciała budzi się,

  Budzi się siła życia,

Siła przetrwania.

Zamknij oczy ciała, otwórz oczy duszy

 I spójrz na świat, spójrz na mnie,

Byś zrozumiała kim jestem i czym jest świat szeroki,

Świat daleki , w mocy miłości poczęty,

by zwalczyć zło,

by stanąć ku chwale w strumieniu pokory.

Padnę na kolana, życie to nie bajka

To nieustająca przepychanka,

pełna stresu,

 pełna walki

w pogoni za szczęściem

i za samym sobą.

Niech ten świat padnie na kolana by posłuchał tegoż przesłania,

W błysku lat

 W błysku lamp

W błysku świec i gwiazd

Twe serce razi mnie

Twój urok onieśmiela mnie

Bym nie obudził się gdyż to nie sen.

Coś oświeca mnie,

 coś pobudza mnie,

 sam nie wiem…

Jesteś szlachetna jak Platyna wśród Srebra i Złotna

Gorąca jak gwiazda jaśniejąca w centrum gwiazdozbioru

Rozjaśniasz mi ciało,

Rozjaśniasz mi duszę,

Rozgrzewasz mi serce.

Każesz mi być,

każesz mi śnić,

Każesz bym zaczął żyć i czuć.