„Czysta jak światło”

Wstań piękna miłości przejrzystej jak grom pustki przenikającej me serce,

Zżuć kowadło ceglane z mej piersi i dodaj mi tchu bym znów zaczął być i czuć.

Cóż takiego pięknego może być niż miłość czysta i lekka bez wiatru i wzburzonych fal na morzu gładkim,

jak zwierciadło odbijające wszystkie smutki i troski.

Zasiej w mym sercu radość, nabij na pal srebrny złość, która tkwi tuż za rogiem.

Rozgrzej mój byt aby trwał i cieszył się światłem i szczęściem w każdym dniu bycia sobą.

Zabij strach przed pustką i wlej eliksir miłości abym poczuł czym jest życie.

Ulecz mi duszę aby żadna kłoda stalowa nie mogła jej zranić.

Wyjmij drzazgę z mej dłoni aby mogła poczuć ten aksamitny dotyk i wzruszyć się szczęściem rozkwitu trwania w tej chwili, cudownej chwili.

Nie gardź złem które rani z każdej strony, zaufaj dobru które uleczy każdą ranę a nawet i duszę.

Wstrząśnij mym ciałem lekkim by mogło otworzyć na światło bijące ku niemu.

Wstań popatrz na świat tak cudowny i straszny przetrzyj swe oczy i zobacz szanse dla niego, 

stwórz go na nowo nie zwracaj uwagi na pustaki i kłody u stóp.

Zwróć uwagę na drzewa i kwiaty, które uścielą grunt i utulą cię do snu.

Zajrzyj dalej niż możesz a zobaczysz siebie i miłość trwającą, bijącą.

Czas kończyć i zacząć od nowa od zera bez trwogi i żalu ku innym i światu.

Rozwiń swe płatki i upleć z nich skrzydła lecz schowaj swe kolce i nie patrz w przeszłość.

Ruszaj ku walce, ku miłości pięknej, spokojnej i trwałej.

Bądź i ciesz się tym czym ja się cieszę, zaraź mnie tym co uważasz za piękne 

bym ja mógł dojrzeć to i czuć to co ty czujesz.

Nie bój się powiedzieć mi prawdy, nawet takiej prawdy, która może zranić bo ja się bólu nie boję.

Czuć ból to tak jak by czuć, że się naprawdę żyje ruszasz ku walce ale nie wiesz jaki będzie koniec czy przegrasz czy zwyciężysz.

Jeżeli czujesz miłość i znasz ból przetrwasz i będziesz.